Ik zit in mijn werkkamer en kijk dromerig naar buiten. Het sneeuwt! Heel traag dwarrelen dikke witte sneeuwvlokken naar beneden, ze zien er zacht en poezelig uit. Ik glimlach: wat schattig!

Plots ontwikkelde er een beeld in mijn brein die werd getriggert door "zachte witte poezelige dotjes sneeuw". Een potentieel schilderij verscheen er voor mijn ogen: een prachtig landschap en dikke sneeuwvlokken in de vorm van witte kittens die genieten en die me ondeugend aankijken. 

Ah, zo werkt dat dus: het brein van een surrealist, nog nooit had ikzelf een dergelijke ervaring! Ik heb surrealisten altijd bewonderd: hoe komen ze op het idee! Maar het is niet door bedenken, het wordt dus als vanzelf ingegeven. Tenminste, dat denk ik. Je moet er alleen nog even naar luisteren, geweldig! Wie weet komt daar vroeg of laat een uitwerking op canvas uit.